مقایسة اثر تمرینات با حجم بالا و تمرینات با شدت بالا بر مقدار تجمع لاکتات، زمان اجرا و میزان بهبود 2vo اوج در دوندگان استقامتی 10-14 ساله

پژوهش حاضر با هدف مقایسة اثر تمرینات با حجم بالا و تمرینات با شدت بالا بر مقدار تجمع لاکتات، زمان اجرا و میزان بهبود اوج اکسیژن مصرفی (vo2peak) در دوندگان استقامتی 10-14 ساله انجام شد. بیست دانش آموز دوندة استقامتی پسر با سن 32/2±5/12 سال، قد 27/3±62/154 سانتی متر، وزن 12/5±5/34 کیلوگرم، حداکثر ضربان قلب 1/3±5/207 ضربه در دقیقه و اوج اکسیژن مصرفی 22/3±45/36 میلی لیتر بر کیلوگرم در دقیقه به صورت متقاطع و در دو حالت در گروه های فعالیتی a و b در دو مدل فعالیت تناوبی با شدت بالا و حجم پایین (ht) (60 ثانیه فعالیت با شدت90٪ 2voاوج و 60 ثانیه استراحت با شدت 30٪ 2voاوج) به مدت 30 دقیقه و با شدت پایین و حجم بالا (vt) (60 ثانیه فعالیت با شدت 65٪  2vo اوج و 60 ثانیه استراحت با شدت 30٪ 2voاوج) به مدت 60 دقیقه طی دو دورة شش هفته ای و به فاصلة پنج هفته از یکدیگر، به صورت داوطلبانه شرکت کردند. اوج اکسیژن مصرفی، نسبت تبادل تنفسی (rer)، رکورد دوی 1500 متر و لاکتات پلاسمای آزمودنی ها، هنگام فعالیت های تناوبی مختلف ثبت شد. به منظور مقایسة تفاوت میانگین ها از آزمون آماری تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی در سطح معناداری (05/0p≤) استفاده شد. نتایج این پژوهش نشان داد در m1500t آزمودنی ها بین پیش و پس از آزمون نوع فعالیت ht، کاهش معناداری داشتند و این تفاوت بین مدل فعالیتی ht نسبت به مدل فعالیتی vt معنادار بود (05/0p